Szczęśliwi posiadacze kominków zamieszkujący miejscowości nieobjęte zakazem palenia w piecach paliwami stałymi mogą cieszyć się ciepłem i jasnym blaskiem płomieni drewna palącego się w kominkach. Zanim jednak ten sielankowy widok stanie się rzeczywistością, warto o drewnie kominkowym dowiedzieć się więcej.
Drewno kominkowe – jak mierzymy?
Miarą dla drewna do kominka są metry sześcienne, tak zwane kubiki. Jeden kubik, to sterta drewna o wymiarach 1m x 1m x 1m. W praktyce wiadomo, że taką ilość uzyskamy wówczas, gdy kawałki drewna będą do siebie idealnie przylegać, więc stosuje się pojęcie metra przestrzennego. Metr przestrzenny we właściwy sposób oddaje ilość drewna w pryzmie o wymiarach kubika. Oblicza się, że pozbawione kory szczapy i bale dają około 0,75 m3, a nieokorowane to tylko 0, 65 m3. Trzeba mieć na uwadze również to, że ułożenie mniej lub bardziej staranne zmienia te wartości.
Drewno do kominka – co to jest sezonowanie?
Do palenia w piecach należy używać drewna sezonowanego. Tym mianem określa się czas suszenia drewna po ścięciu. Świeżo ścięte drewno ma wilgotność rzędu 50 – 70%. Po dwóch latach sezonowania wartość ta spada do 15 – 20%.
Drewno mokre trudniej rozpala się, wydziela dużo dymu, daje mniej energii cieplnej, bo jej sporą część pochłania osuszanie z wody. Mokre drewno palone w kominkach mocno zadymia powietrze – jest głównym sprawcą smogu.
Sezonowanie powinno odbywać się w przewiewnych zadaszonych pomieszczeniach. Zamykanie drewna w piwnicach czy domkach drewutniach bez właściwej cyrkulacji powietrza jest szkodliwe – drewno zaparza się, a następnie pleśnieje.
Jakie drewno do kominka jest najlepsze?
Do kominka nie używa się drewna z drzew iglastych. Żywica znajdująca się w takim drewnie spalając się mocno zanieczyszcza ściany kominka i przewody kominowe.
Drewno kominkowe pozyskiwane z drzew liściastych ma większą wartość i przydatność wraz ze wzrostem ciężaru właściwego (gęstości). Im cięższe drewno, tym jego wartość energetyczna jest większa.
Najdłużej palą się grab, dąb, buk. Wysokoenergetyczny jest także jesion, ale ze względu na znaczną twardość i słabą łupliwość tego gatunku, nie jest ono zbyt często pozyskiwane do palenia.
Grab nie pali się okazałym płomieniem, ale za to najdłużej. Buk pali się jasno, powoli, daje dużo ciepła. Dąb podobnie – dobrze grzeje i wydziela gorzkawy, dość ciekawy zapach, ceniony przez amatorów żywności wędzonej.
Spektakularne efekty świetlne daje spalanie drewna z brzozy – to najpiękniejszy płomień, ale mało ciepła.
Przy otwartych kominkach poleca się stosowanie drewna z drzew owocowych: drewno owocowe pali się powoli, daje ładny płomień i wydziela bardzo przyjemny zapach.