Metoda PNF, czyli Prorioceptive Neuromuscular Facilitation, a w polskim tłumaczeniu torowanie mięśniowo-nerwowe to koncepcja opracowana w 1946 roku w kalifornijskiej klinice przez niemieckiego neurofizjologa – doktora Hermana Kabata i fizjoterapeutkę Maggie Knott. Koncepcja ta od tego czasu prężnie się rozwija, udoskonala i korzysta z najnowszych dokonań w medycynie.
Czym jest PNF?
PNF jest metodą rehabilitacji pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu kostno-mięśniowego i nerwowego. Ćwiczenia składające się na metodę PNF mają na celu zwiększyć siłę mięśni, zakres ruchów pacjenta i przede wszystkim pracę nad tą funkcją, której potrzebuje chory. Koncepcja PNF posiada rozbudowaną filozofię pracy z pacjentem, która zaleca patrzenie na niego w sposób holistyczny i korzystanie ze zdrowych regionów ciała. Co więcej, chorego i fizjoterapeutę powinna łączyć relacja partnerska. Pozwala ona na to, aby nawet chory z poważną dysfunkcją, zachował motywację i pozytywne nastawienie do współpracy.
PNF – wskazania i przeciwskazania
Metoda PNF wskazana jest dla pacjentów z następującymi problemami:
- Neurologicznymi – tu wyróżnić można stwardnienie rozsiane (SM), chorobę Parkinsona, przebyte udary mózgu i krwotoki, mózgowe porażenie dziecięce, zaburzenia funkcji wegetatywnych
- Ortopedycznymi – takimi jak choroby mięśni szkieletowych, zaburzenia funkcji mięśni u pacjentów pooperacyjnych, złamania i zwichnięcia, uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu, kontuzje sportowe
- Zaburzeń równowagi i chodu (wywołanymi różnymi przyczynami)
- Kręgosłupa – problemy takie jak bóle kręgosłupa odcinka szyjnego, lędźwiowo-krzyżowego czy piersiowego
- Wad postawy ciała – na przykład skolioza, deformacje stóp czy klatki piersiowej. W tym przypadku metoda polega na reedukacji posturalnej.
Nie istnieją żadne przeciwwskazania do stosowania metody torowania mięśniowo-nerwowego. Jedyne ograniczenia to chęci kuracjusza do ćwiczeń i jego wytrzymałość.